یک میزانسن تکراری  

سپیده خان محمدپور

همین کافیه تا این ویدئو وایرال شده و  مردم مطابق رسم فضای مجازی این سال ها به دو دسته تقسیم شده و جنگ مغلوبه شود.

پایان ماجرا هم که کاملا روشنه و با ورود مدیران سازمان سینمایی و کمک های کم و زیاد مربوطه، ماجرا ختم به خیر می شود. چند روز دیگر هم کسی به یاد نخواهد آورد که چنین اتفاقی اساسا رخ داده یا نه! این سناریو پیش از این هم تکرار شده و نام هایی همچون: ثریا حکمت و ... را به یاد می آورد. اما چرا هیچوقت چاره ای برای ماجراهایی از این دست اندیشیده نشده و اساسا جایگاه نهادهایی همچون: سازمان سینمایی و خانه سینما کجاست؟ چرا هیچوقت بیمه قابل ملاحظه ای برای اهالی هنرهای نمایشی در نظر گرفته نشده است؟ چرا باید همیشه کار به از بین رفتن کرامت هنرمند کشیده شده و سپس به دنبال علاجی موقت رفت؟ چرا بخشی از دستمزد این افراد هیچگاه پرداخت نشده و مرجع قابل اتکایی هم برای وصول آن وجود ندارد؟ بازیگرها به لحاظ اینکه همیشه زیر نور بوده و برای مردم آشنا هستند، در تنگناهای مالی شکل گرفته در میانسالی وضعیت بهتری داشته و می توانند موجی ولو کوتاه به راه بیندازند اما تکلیف عوامل پشت صحنه و بیکاری و رکود گاه چندین ماهه شان چیست؟ فیلمسازی که در بهترین حالت چهار سال یک بار می تواند پشت دوربین رفته و پولی به دست بیاورد چه؟ فنی های سینما چه باید بکنند؟ بخشی از این نیروی انسانی متخصص به جای حضور در جایگاه خود پشت فرمان یکی از تاکسی های اینترنتی نشسته تا امرار معاش کنند! حال در چنین وضعیتی شاهد کمیسیون های مختلف از تولید تا اکران هستیم که گاه موازی یکدیگر به نظر می رسند. آن هم اکرانی با بلیط چهل و پنج هزار تومانی و تهیه کنندگانی که همچنان از اکران فیلم های خود و عدم بازگشت سرمایه پرهیز می کنند! از اینها که بگذریم  می رسیم به جشنواره های مختلف و هزینه هایی که در پایان سال و هنگام انتشار ریز هزینه هایشان، برق از سر اهالی رسانه می پراند! ای کاش به جای تجویز مسکن و کشیده شدن ماجرا به فضای مجازی و ...، راه حل بهتری اندیشیده شود.

  https://cinemaideal.ir/vdcd.z0x2yt0xja26y.html