روایتی تلخ از یک قصه آشنا

بخش مهمی از بهترین ملودرام های تاریخ سینما را آثاری تشکیل می دهند که زنان محور آن بوده و قصه حول محور آنها شکل گرفته است. از سه گانه درخشان داریوش مهرجویی تا آثاری از نسل های بعدی سینماگران جوان که یکی از جدیدترین آنها ،شوهر ستاره، به کارگردانی ابراهیم ایرج زاد نام دارد.
ملودرامی که داستان خود را بر پایه قهرمان خود ستاره بنا نهاده و با تکیه بر آن پیش می رود. در سکانس نخست، این آشنایی به خوبی صورت گرفته و روی مشکل جسمی اش نیز تاکید می شود که سبب از دست دادن کارش می شود. تنهایی یکی از تم های اصلی فیلمنامه به حساب می آید که داستانی فرعی را رقم زده و ستاره را در وضعیتی خاص قرار می دهد. در کنار آن، داستانکی هم با محوریت زن صاحبخانه و شوهرش خلق شده که به تنه اصلی کار پیوند خورده و زن آسیب دیده دیگری به جمع اضافه می کند. البته در کنار او می توان به دوست و همکار ستاره هم اشاره کرد که بخشی از صورت و چشم اش بر اثر پاشیدن اسید از بین رفته است.
با رفتن ستاره به آسایشگاه سالمندان برای کار، قصه وارد فاز تازه ای شده و یونس نیز وارد آن می شود. مردی تلخ و عبوس که گذشته نه چندان روشنی داشته و زخمی کهنه را با خود حمل می کند. نقطه عطف دوم را هم یونس رقم زده و فیلم را وارد پرده پایانی می کند.
ایرج زاد در کارگردانی شوهر ستاره تلاش زیادی برای به تصویر کشیدن درست و دور از اغراق قصه خود داشته و در این زمینه هم نسبتا موفق عمل کرده است. هر چند که در بیست دقیقه پایانی ضعیف عمل کرده و از تاثیرگذاری فیلم خود کاسته است.
انتخاب فریبا نادری برای ایفای نقش ستاره، انتخاب پرریسکی بوده که به نتیجه ای درخشان و دور از انتظار منتهی شده است. نادری در فرم راه رفتن و ایستادن ستاره، ریزه کاری های زیادی به خرج داده که دور از چشم تماشاگر باقی نمی ماند. در نقطه مقابل، حامد بهداد در نقش یونس به تکرار نقش های پیشین خود پرداخته و چیزی به شخصیت اضافه نکرده است. در آخر باید به گریم سرشار از ظرافت کار اشاره کرد که سروشکلی کاملا رئال داشته و روی صورت نادری نشسته است.

سپیده خان محمد پور https://cinemaideal.ir/vdch.knkt23nqzftd2.html