نگاهی به چند بازی شاخص جشنواره سی و نهم

♦️هدیه تهرانی/«بی همه چیز»
یکی از نمونه ای ترین حضورهای هدیه تهرانی که درپیوندی دلنشین هم وجوه نقش آفرینی و شمایل بازیگری اش را در یاد می آورد و هم از حیث جایگاه نقش در فیلم به سبب کارکرد یک ستاره ، انتخابی درست و به جا تلقی می گردد.
تهرانی در بی همه چیز به خوبی هردو طیف مشخصه ایی کاراکتر را درنوعی دلسوزی و مهر از یک جهت و نیز بخش انتقام جویانه را از سویی دیگر به موازات هم پیش می برد وبا مدل بازی مختص خود به شکلی فوق العاده بازتاب می دهد و جزیکی از نقاط ثقل اثر محسوب می شود.

♦️هوتن شکیبا/«ابلق»
بازگشت باشکوه هوتن شکیبا باردیگر با نقشی سخت چه در بعد زیستی و طبقاتی و خشونت بدوی جغرافیای کاراکترو چه ازحیث درک، تحلیل و سرآخر اجرای آن که شکیبا را با اختلافی بسیار زیاد برنده از زمین بیرون می فرستد، هوتن شکیبا علی را جوری بازی می کند که علیرغم همه‌ی ویژگی‌های دافعه برانگیز خود کاراکتر، برای مخاطب جذاب و دنبال شونده است. فرورفتن شکیبا در نقش به حدی درست و باورپذیر است که در برخی لحظات تشخیص شکیبا منفک از کاراکتر کاری بسیار سخت و نشدنی است.

♦️النازشاکردوست/«ابلق»
برای شاکردوست ابلق یک بلوغ محسوب می شود، نقش زنی از طبقه ی فرو دست که در چهارچوب جغرافیایی مردانه محصور گشته است، نقش این بار نیز به سیاق چند فیلم اخیر شاکردوست واجد مشخصه های آشنایی زدایانه از اوست، این کاراکتری است که هم ازحیث زبان بیان و نیز زبان بدن و همچنین تغییرات چهره و ظاهر کلیتی نامتوازن از ریسک پذیری بازیگر را طلب می کند و خوشبختانه شاکردوست علی رغم تثبیت جایگاهش به ویژه پس از فیلم «شبی که ماه کامل شد»، اینجا نیز سنت شکنی می کند و پرسونایی کاملا متفاوت را خلق می نماید.
  https://cinemaideal.ir/vdcak0n6149no.5k4.html