زنان قربانیان حقیقی جنگ اند

نرگس آبیار، فیلمساز ایرانی، در میزگرد روایت تجارب زنان از مناطق جنگی بیان نمود:داستان مادرانی که فرزندانشان هرگز از جنگ بازنگشته اند بین تمام تجربه های جنگی بشری مشترک است.
.
میزگرد تقویت همبستگی با موضوع روایت تجارب زنان از مناطق جنگی که با حضور جمعی نرگس آبیار، فیلمساز مطرح کشورمان و جمعی از فعالان حوزه زنان از کشورهای عراق، افغانستان، سوریه، سومالی و بوسنی در دانشگاه یورک کانادا برگزار شد
.
این فیلمساز پیرامون پیرامون موضوع جنگ و زنان در هشت سال دفاع مقدس عنوان نمود:جنگ ایران و عراق از طولانی ترین جنگ های صد سال اخیر دنیاست، هشت سال طول کشیده و نزدیک به دویست هزار نفر شهید و هفتصد هزار نفر زخمی و چهل هزار اسیر برای ایران به جا گذاشته است.حقیقت این است که نتایج و تبعات هولناک جنگ حتی در این آمار و ارقام تکان دهنده هم نمی گنجد، در این هشت سال هزاران مادر فرزندان خود را، هزاران زن همسرانشان را و هزاران دختر، پدران و برادران خود را از دست داده اند.با این همه اینها تنها گوشه ای از نتایج جنگی است که به کشور ما تحمیل شد، قطعا این جنگ در کشور عراق که در جبهه مقابل می جنگید نیز تبعات سنگینی به جا گذاشته است.
.
کارگردان «شیار۱۴۳» ادامه داد: به عنوان فیلمسازی که موضوع جنگ دغدغه همیشگی اش بوده است قصد خط کشی و مرز بندی ندارم چرا که جنگ در هر نقطه ای از دنیا و از هر زاویه و نقطه نظری ناخوشایند و شنیع است، اما به عنوان شهروند سرزمینی که خود قربانی جنگ و تجاوز است و تجربه ی زیستی در طولانی ترین جنگ قرن گذشته را دارد می خواهم بگویم بیش از اسرا و زخمی ها و حتی بیش از کشته شدگان، زنان قربانیان حقیقی جنگ اند. تجربه ی جنگ برای زنان بیش از اینکه کمی و در نسبت با اعداد و ارقام باشد تجربه ای کیفی است.
.
او با پیرامون نگاه زنانه به جنگ عنوان نمود: جنگ برای برخی زنان هنوز تمام نشده، بیش از سی سال از جنگ ایران می گذرد اما هنوز که هنوز است مادران زیادی سالهای سال است که چشم انتظار فرزندان خویش اند، پسران جوانی که به جبهه ی جنگ عازم شده و رد و اثری از آنها باقی نمانده و پس از گذر سال ها هنوز خبری از آنها به دست نیامده که زنده اند یا کشته شده اند، این مادران در برزخ زندگی می کنند و از اسارات و زخمی شدن فرزندان خود بی اطلاع اند.
.
کارگردان فیلم «نفس» در خصوص اشتراکات تاثیر جنگ بر زنان چنین گفت: در شرایط جنگی رویه ی دیگری از زندگی عیان می شود که در شرایط عادی کمتر به چشم می آید، از این جهت جنگ برای من فیلمساز همواره مایه ی درنگ و تفکر است و می خواهم در فیلم هایم آن را روایت کنم. جنگ ایران و عراق با توجه به مدت مدید و سالهای طوالنی آن هنوز قصه های نشنیده و داستان های ناگفته ی زیادی برای روایت کردن دارد، این داستان ها به نوعی جهان شمول اند و برای هر کشور و سرزمینی که جنگ را تجربه کرده باشد، ملموس و باور پذیر. داستان مادرانی که فرزندانشان هرگز از جنگ بازنگشته اند بین تمام تجربه های جنگی بشری مشترک است.
.
او ادامه داد: زنان و مادران ایرانی از این قاعده مستثنا نیستند، داریم زنانی که چهار یا پنج تن از پسران جوان خود را در جنگ از دست داده اند، زنانی که همسر از دست داده اند و فرزندان خود را به تنهایی بزرگ کرده اند زنانی که در کنار جانبازان که دست یا پا و یا چشم و اعضای تن خود را از دست داده اند زندگی کرده اند و رنج و دشواری زیادی را به جان خریده اند و همچنان می خرند، شاید عمیق ترین رنج ها را زنانی متحمل شدند که همسرانشان از جانبازان اعصاب و روان اند، مردانی که در بمباران های شیمیایی دچار آسیب های عصبی و روانی شدید شده اند.
.
آبیار در پایان بیان کرد: از جنگ و مشقات آن می توان ساعت ها و ساعت ها حرف زد، کتاب و کتاب ها نوشت، فیلم و فیلم ها ساخت. فیلم ساختن تنها کار خوشایندی است که من توان انجام آن را دارم و با تمام وجود به آن متشاقم، و از آنجا که جنگ موقعیت های داستانی ناب و دراماتیکی برای من فیلسماز فراهم می کند اما با تمام وجود حاضرم از اشتیاقم به فیلمسازی بگذرم مشروط به اینکه در هیچ نقطه ای از جهان حتی یک گلوله به نیت جنگ شلیک نشود.
.
در این نشست علاوه بر نرگس آبیار؛ جمعی از فعالان حوزه زنان همچون الینا حیدری از افغانستان، اسماء فیضی از افغانستان، آدلا جوشیچ از بوسنی، خانیم رحیم لطیف از عراق، خواله موسی از عراق، فتین احمد جمیل از عراق، مانیا الندر از سوریه، میسون المصری از سوریه و ایستار احمد از سومالی حضور داشتند. https://cinemaideal.ir/vdcb.sb8urhbagiupr.html