یکی دیگر از فیلم هایی که در جشنواره سی و هشتم فیلم فجر به نمایش درآمده و اکران موفقی هم با توجه به داستان و تیم بازیگرانش برای آن پیش بینی شده «دوزیست» به کارگردانی برزو نیک‌نژاد است، به بهانه آغاز اکران فیلم‌ها در این برهه، نگاهی کوتاه به آن می‌اندازیم، شب هشتم؛ دوزیست!
«دوزیست»
عموم ملودرام های اجتماعی تولید شده در سال های اخیر، به وضوح از ضعف فیلمنامه رنج برده و همین موضوع نیز موجبات شکست بسیاری از آنها را در اکران عمومی فراهم کرده است.
«دوزیست» بخش مهمی از موفقیت خود را مدیون فیلمنامه جذابش است که با وجود اندک ضعف هایش، قصه خود را بدون لکنت روایت کرده و به پایان می رساند.
فیلم با یک سکانس عروسی آغاز می شود که در خلال آن با سه قهرمان داستان آشنا می شویم: آدم هایی که به دلیلی قصد سرقت از گاوصندوق همسایه خود را دارند. با ورود زنی جوان به گاراژ متروکه ای که عطا و پدر پیرش همراه با دو دوستش در آنجا زندگی می کنند، قصه شکل گرفته و این سه نفر در مواجهه با دختر، کنش هایی را نشان می دهند. رابط او با این سه نفر هم دختر جوانی است که در خانه بغلی مستخدم است و به عطا هم علاقه زیادی دارد.
نکته مهمی که نیک نژاد در مقام نویسنده فیلمنامه دست روی آن گذاشته، اشتراکاتی است که شخصیت های اصلی کار دارند و تنهایی تم مشترک همه آنها است. نیک نژاد در پرده دوم فیلم هم یک نقطه عطف درخشان را قرار داده که موتور نیمه دوم کار را به بهترین شکل روشن کرده و لایه های درونی دختر غریبه آسیب دیده را به نمایش می گذارد.
«دوزیست» با شروع خوب و ادامه مناسبش، پایان بندی مناسبی هم داشته است. نیک نژاد در انتخاب بازیگرانش عالی عمل کرده و برخی حفره های موجود در فیلمنامه اش را با آنها پر کرده است. به خصوص هادی حجازی فر که با سری بی مو و رفتار خاص و عجیبش، توجه تماشاگر را کاملا به خود جلب می کند. پژمان جمشیدی هم برای نخستین بار در نقشی کاملا جدی و تلخ ظاهر شده و فراتر از انتظار عمل کرده است. اما «دوزیست» بدون سعید پورصمیمی و جواد عزتی قطعا چیزی کم داشته است. بازیگران بزرگی که در نقش‌های خود چنان درخشیده‌اند که چشمان تماشاگر دنبال لحظه ای دیگر از حضور آنها جلوی دوربین است.
انتظار می رود که «دوزیست» با توجه به حضور بازیگران سرشناس خود که نقش‌های متفاوتی را ایفا کرده‌اند، به موفقیت در گیشه امیدوار است و حتما مورد توجه تماشاگران خود قرار خواهد گرفت.سپیده محمدپور
https://cinemaideal.ir/vdci.uazct1appbc2t.html
«دوزیست»
عموم ملودرام های اجتماعی تولید شده در سال های اخیر، به وضوح از ضعف فیلمنامه رنج برده و همین موضوع نیز موجبات شکست بسیاری از آنها را در اکران عمومی فراهم کرده است.
«دوزیست» بخش مهمی از موفقیت خود را مدیون فیلمنامه جذابش است که با وجود اندک ضعف هایش، قصه خود را بدون لکنت روایت کرده و به پایان می رساند.
فیلم با یک سکانس عروسی آغاز می شود که در خلال آن با سه قهرمان داستان آشنا می شویم: آدم هایی که به دلیلی قصد سرقت از گاوصندوق همسایه خود را دارند. با ورود زنی جوان به گاراژ متروکه ای که عطا و پدر پیرش همراه با دو دوستش در آنجا زندگی می کنند، قصه شکل گرفته و این سه نفر در مواجهه با دختر، کنش هایی را نشان می دهند. رابط او با این سه نفر هم دختر جوانی است که در خانه بغلی مستخدم است و به عطا هم علاقه زیادی دارد.
نکته مهمی که نیک نژاد در مقام نویسنده فیلمنامه دست روی آن گذاشته، اشتراکاتی است که شخصیت های اصلی کار دارند و تنهایی تم مشترک همه آنها است. نیک نژاد در پرده دوم فیلم هم یک نقطه عطف درخشان را قرار داده که موتور نیمه دوم کار را به بهترین شکل روشن کرده و لایه های درونی دختر غریبه آسیب دیده را به نمایش می گذارد.
«دوزیست» با شروع خوب و ادامه مناسبش، پایان بندی مناسبی هم داشته است. نیک نژاد در انتخاب بازیگرانش عالی عمل کرده و برخی حفره های موجود در فیلمنامه اش را با آنها پر کرده است. به خصوص هادی حجازی فر که با سری بی مو و رفتار خاص و عجیبش، توجه تماشاگر را کاملا به خود جلب می کند. پژمان جمشیدی هم برای نخستین بار در نقشی کاملا جدی و تلخ ظاهر شده و فراتر از انتظار عمل کرده است. اما «دوزیست» بدون سعید پورصمیمی و جواد عزتی قطعا چیزی کم داشته است. بازیگران بزرگی که در نقش‌های خود چنان درخشیده‌اند که چشمان تماشاگر دنبال لحظه ای دیگر از حضور آنها جلوی دوربین است.
انتظار می رود که «دوزیست» با توجه به حضور بازیگران سرشناس خود که نقش‌های متفاوتی را ایفا کرده‌اند، به موفقیت در گیشه امیدوار است و حتما مورد توجه تماشاگران خود قرار خواهد گرفت.سپیده محمدپور
https://cinemaideal.ir/vdci.uazct1appbc2t.html
cinemaideal.ir/vdci.uazct1appbc2t.html
