بابک جوادی؛ در مدت دو سالی که کرونا جهان را تحت تاثیر خود قرار داده، سینما بیش از سایر هنرها آسیب جدی دیده و به آن خسارتی هنگفت وارد شده که هنوز هم آثار و عوارض آن در محصولات سینمای جهان به چشم می خورد، به موازات این موضوع، پلتفرم های آنلاین رشد چشمگیری کرده و سود قابل توجهی را نصیب سرمایه گذاران این حوزه کردند.

اتفاقی که در ایران نیز رخ داده و پلتفرم های مختلف هر یک به سهم خود گوشه ای از بازار ایران را در دست گرفته و بخشی از اوقات فراغت علاقمندان سینمای ایران را به خود اختصاص دادند. پلتفرم های یاد شده برای جذب حداکثری مخاطب، طبیعتا وارد رقابت شده و با تولید سریال های متنوع و جنگ های سرگرم کننده در این مسیر گام برداشتند.

در این میان برگ برنده آنها نیز چیزی جز ایده، قصه و در نهایت فیلمنامه به عنوان زیربنا نبود. در عین حال نمی توان از هوشمندی اتاق فکر آنها در شناخت نیاز مخاطب نیز غافل شد که نقشی کلیدی در به چنگ آوردن موفقیت بیشتر داشته است. در زمستان سال گذشته، دعوای حقوقی سنگینی میان مهرداد غفارزاده که فیلمنامه ای به نام «آهوی من مارال» با محوریت ناصرالدین شاه قاجار نوشته و تهیه کننده سریال «جیران» بر سر تشابهات داستانی به وجود آمد که اولی زودتر از دومی نوشته و ثبت شده بود. موضوعی که پس از کش و قوس های بسیار حل شده و نخستین قسمت از سریال جیران در آخرین هفته بهمن ماه از طریق پلتفرم فیلیمو پخش شد.

سریالی که از همان قسمت نخست با انتقادهای بسیار منتقدان و اهالی رسانه مواجه شده و چندان هم مورد توجه مخاطبان عام قرار نگرفت. از قصه بی رمق و شخصیت های تک بعدی و کاملا امروزی آنها گرفته تا ریتم کند و کسل کننده آن! اما در نقطه مقابل پلتفرم نماوا از خلا چند ساله تلویزیون بابت عدم تولید و پخش مجموعه به شدت پرطرفدار کلاه قرمزی بهره گرفته و برنامه «مهمونی» را از نوروز در کنداکتور پخش خود قرار داد. قرار داشتن نام ایرج طهماسب بر پیشانی یک برنامه که برای کنجکاو کردن تماشاگر کافی است از یک سو و در سوی دیگر شخصیت های جذاب عروسکی که توسط مرضیه محبوب طرحی و خلق شده اند از سوی دیگر، مهمونی را به پرمخاطب ترین برنامه بهاری پلتفرم ها تبدیل کرد. طهماسب چارچوب مهمونی را براساس همان فرمول موفق کلاه قرمزی چیده و از حضور مهمان های سرشناس عرصه بازیگری نیز به عنوان دیگر برگ برنده خود بهره گرفته است.

شخصیت های بانمکی همچون: بچه، پشه و شاباش، فضای مفرحی را خلق کرده که به راحتی می تواند مخاطبان رده های سنی مختلف را یک ساعتی سرگرم کرده و بخنداند. کاری که سریال جیران با همه ترفندهای تبلیغاتی و نیز تکیه بخش مهمی از داستان خود روی حرمسرای ناصرالدین شاهی که به نوعی پهلو به سریال هایی از جنس حریم سلطان می زند، موفق به انجام آن نشده و می توان گفت که سلطان صاحبقران قافیه را حسابی به مهمونی و شخصیت های جذاب و دوست داشتنی اش باخته است.