محسن جعفری راد/ «ملیسا ذاکری» تا کنون بیشتر در نقش آدم های فرعی و مکمل و یا نقش های کوتاه بازی کرده و فیلم ستاره بازی اولین بازی او به عنوان شخصیت اول داستان است که می توانست هم برای او فرصت بزرگی باشد و هم تهدید بزرگی که خوشبختانه او این حضور را به یک فرصت بزرگ برای درخشیدن تبدیل کرده است.
اینکه از کوچه بی نام تا سریال های کمدی شبکه نمایش خانگی، اغلب نقش جدی و کمدی داشته باشی و حالا باید نقشی در قالب یک شخصیت که در یک موقعیت بسیار تراژیک قرار گرفته را هویت ببخشی، آن هم در فیلم کارگردانی که قبلا بازیگرانش تحسین شده و سیمرغ گرفته اند.

ذاکری هر دو نوع بازی برونگرا و پر اکت و درونگرا و ایستا را در فیلم پیوند داده که کار بسیار دشواری است، وقتی مواد مصرف می کند بازی در سکوت را ارائه می کند و وقتی عصبانی می شود و مثلا قصد فرار دارد بازی انرژیک او جلوه می کند و تعادل میان دو سبک متفاوت بازیگری ریسک بزرگی بود که پذیرفته و انقدر موفق بوده که در جشنواره ای که سال درخشش بازیگران است، لایق گرفتن سیمرغ باشد.

جزئیاتی مثل خیرگی چشمانش که مثلا در چند سکانس اصلا پلک نمی زند، یا لحن حرف زدنش که گاهی سرخوشانه است و گاهی به شدت دیوانه وار و جنون آمیز که کاملا در خدمت فراز و نشیب داستان عمل می کند.‌

در واقع او یک تنه بار فیلم را به خوبی به دوش می کشد و کاملا روایت تراژدی و هذیانی فیلم را با بازی او باور می کنیم و این مهمترین کاری است که یک بازیگر می تواند انجام دهد. یعنی در خدمت نتیجه موفقیت آمیز فیلم.