در ماه های پایانی دهه هفتاد و با استفاده از فضای باز نسبی حاکم بر سینما پس از انتخابات دوم خرداد هفتاد و شش، فیلم های تین ایجری بسیار با کیفیت های مختلف ساخته شدند که «شور عشق» یکی از آنها است. فیلمی شکل گرفته برپایه فرمول های فیلمفارسی که در تبلیغات خود روی شباهت بازیگر جوان تازه کارش «مهناز افشار» با خواننده مشهور پیش از انقلاب مانور می داد و همین امر هم گیشه فوق العاده ای را برایش رقم زد. افشار که امروز چهل و چهار سالگی اش را جشن می گیرد، در سال های بعد به یکی از ستون های سینمای بدنه ایران تبدیل شده و در فیلم های مختلف جلوی دوربین رفت. حتی در آثار فیلمسازان بزرگی همچون: مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی هم به ایفای نقش پرداخت اما موفقیت چندانی نصیبش نشد. از یک سو این آثار در زمره فیلم های ضعیف این بزرگان بوده و از طرف دیگر خود افشار هم مناسب نقش های محوله نبوده است. او به موازات بازی در فیلم هایی کاملا تجاری همچون: کلاغ پر، کما، پوپک و مش ماشاالله، در فیلم های متفاوت تری همچون: انعکاس، چه کسی امیر را کشت؟، سالاد فصل، پل چوبی و ... نیز جلوی دوربین رفت. در عین حال رگه هایی از استعداد کمدی را هم در فیلم آتش بس نشان داده و در چند فیلم دیگر نیز آن را تکمیل کرد. با آغاز دهه نود، افشار هم مسیر خود را تا حدودی عوض کرده و به شکل قابل توجهی از سینمای تجاری فاصله گرفت. «برف روی کاج ها» ساخته پیمان معادی یکی از شاخص ترین آنها محسوب می شود که شخصیت محور بودنش فضای فوق العاده ای را در اختیار افشار قرار داده بود. او هم با یک بازی کاملا درونگرا، به شخصیت رویا عمق بخشیده و به آن ماندگاری بخشید.کاری که به نوعی دیگر در «آشفته گی» ساخته فریدون جیرانی انجام داده و به یکی از سلسله مشرقی های جیرانی جان بخشید. از میان دیگر آثار مهناز افشار می توان به فیلم های «نهنگ عنبر یک و دو» به کارگردانی سامان مقدم اشاره کرد که در آنها افشار به خوبی با فضای کمیک کار همراه شده و شخصیت رویا را شیرین از کار درآورده است. اما شاه نقش فیلم های او در تمامی دوران بازیگری اش «قسم» ساخته محسن تنابنده به حساب می آید. یک فیلم جاده ای تمام عیار با محوریت زنی به نام راضیه که برای قصاص شوهرخواهرش بهمن که متهم به قتل همسرش رضوان شده، تعداد زیادی از اقوام خود را با یک اتوبوس جهت مراسم قسامه از شمال کشور به سمت مشهد می برد. افشار که درک تمام و کمالی از نقش داشته، راضیه را به موتور حرکت فیلم تبدیل کرده و تغییر تدریجی و درونی او را به بهترین شکل به نمایش می گذارد. با این حال بازی درخشان او با کج سلیقگی داوران آن دوره جشنواره، تنها یک نامزدی نقش اول را برایش به ارمغان آورد.