پوریا ذوالفقاری نوشت: گاندو سریال خوبی نبود. ساختار و بازی های ضعیفی داشت(به غیر از وحید رهبانی) و دیالوگ هایی به شدت «رو» و شعاری، ولی روند طی شده تا توقف پخش آن برای فهم رفتار دولت در مواجهه با انتقاد در آثار هنری (با هر کیفیتی)بسیار راهگشاست.

ابتدا زمزمه هایی از نارضایتی دولت شنیده شد. بعد انتقادهای دولتمردانی مثل ظریف و آشنا علنی شد، در مقطعی حسام الدین آشنا مشاور رئیس جمهور کوشید ژست بی تفاوتی به این سریال را بگیرد و بگوید: هر قدر می خواهید گاندو بسازید، واقعیت تغییری نمی کند.(نقل به مضمون) ولی مدت زیادی نتوانست تظاهر به بی اعتنایی کند، دست آخر پخش گاندو متوقف شد و اینبار آشنا گفت: صریح باشید و بازی نکنید. بگویید چه کسی از کجا و چه زمانی درباره سانسور یا ممانعت از پخش کدام بخش از کدام سریال بر چه قسمتی از صدا و سیما فشار آورده است. یعنی توقف پخش ربطی به دولت ندارد و ما فشاری نیاوردیم.

تمام کلید واژه‌های رویکرد دولت در مواجهه با آثار انتقادی و اعتراضی در طول این هشت سال، در این رفتار قابل ردیابی‌ست؛ بی تحملی، تظاهر به تساهل، بعد اعمال سانسور یا توقیف و در نهایت هوچی گری و تاکید بر این که ما مشکلی نداشتیم ولی دست هایی پشت پرده در کارند و خود دولت هم تحت فشار است.

حسن روحانی در یک برنامه تبلیغاتی تلویزیونی در سال ۹۲ گفت: باید بگذاریم همه مدل فیلمی ساخته شود، اگر خوب نباشد مردم نمی بینند. این ژست آزادیخواهانه، در عمل سیاه ترین دورهٔ تاریخ سینمای ایران را رقم زد. از قلع و قمع فیلمنامه ها و سانسورهای متعدد با همان ژست  «دولت تحت فشار است» تا چند نوبت حمله وزیر کشور به مهران مدیری بابت انتقاد به مدیریت بحران دولت در دورهمی نوروز ۹۸، از توقیف فیلم «قاتل و وحشی» با شانه خالی کردن دبیر جشنواره از زیر بار مسئولیت که «در حوزهٔ اختیار من نیست» تا چند روز اعتراض علنی و رسانه ای دولتمردان به سریال گاندو و بعد تکذیب نقش خود‌شان در توقف پخش این مجموعه!
.
نام این دولت با توقیف، انتقاد ناپذیری، سانسور، نابودی سینمای انتقادی و اجتماعی و اوج گیری سینمای مبتذل در تاریخ ثبت خواهد شد. خوشبختانه تاریخ به جوسازی و مظلوم نمایی های قبل و بعد این رخدادها کاری ندارد، تاریخ می گوید این دولت با طیف متنوعی از تولیدات، از فیلم های کاناپه و قاتل و وحشی تا سریال گاندو و حتی تاک شوی نازلی به نام دورهمی به مشکل خورد!