محمدرضا بیاتی، فیلمنامه‌نویس و فیلمساز در مطلبی با اشاره به محبوبیت عادل فردوسی‌پور در میان اغلب سینماگران، در سینما سینما نوشت:

همه عادل دوست دارند!؟ خیلی‌ها دوست‌اش دارند اما همه نه؛ ناجوانمردی‌هایِ این دو سالی که نبود را هم نادیده بگیریم در بین فوتبالی‌ها دشمن هم کم نداشت؛ یا به دلیل تعصب رنگی یا رقابت، حسادت و یا حتی سلامت و صداقت! حداقل می‌توانم بگویم آن‌قدر که سینمایی‌ها شیفته‌ی عادل هستند فوتبالی‌ها نیستند.

حضورش در بعضی جشنواره‌های سینمایی و تشویق پُرشورِ او را حتماً دیده‌اید. معیارهای حرفه‌ای را مبنا قرار دهیم می‌شود در جنبه‌های مهمی عملکرد او را نقد کرد. اما عادل ویژگی‌های ناب و نایابی دارد که آن کم و کاستی‌ها دیگر به چشم نمی‌آیند. واقعاً ما چرا این‌قدر او را دوست داریم؟ با همان صدای گرفته و ایرادهای فاحش در فن بیان و تأکیدهای بیش از حد بر کلمات. با همان حرکات اضافه‌ی دست و صورت. با خجالت کودکانه از دوربین، پایین انداختن سر و پرت کردنِ حواس با خودکار و یادداشت، و همزمان با آن حجب و حیای نجیب‌اش، تیزهوش و بی‌پروا در برابر حقیقت و صداقت، و گاهی حتی همراه با شیطنت.