جشنواره «سینماحقیقت» بعد از برگزاری ۱۵ دوره باید کاری می کرد که علاقه مندان برای دیدن فیلم ها از اقصی نقاط کشور به سالن های نمایش هجوم بیاورند

جشنواره ای سال ۱۳۸۶ به نام «سینما حقیقت» توسط مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی سازمان سینمایی راه اندازی شد، امروز نیز شانزدهمین دوره این جشنواره آغاز شد، اما از آغاز اولین دوره این جشنواره دولتی تا به امروز، هیچ مسئول و ماموری بیان نداشته که حقیقت جشنواره «سینما حقیقت» چیست؟! چرا راه اندازی شده و هدف آن چیست، صد البته که مسئولان ریز و درشت این جشنواره و مسندنشینان سازمان سینمایی، از گذشته تا امروز همیشه شعار داده اند، اما آیا این شعارها به حقیقت پیوسته است؟!

رئیس سازمان سینمایی در حکم انتصاب دبیر شانزدهمین دوره جشنواره «سینما حقیقت» مانند دیگر مدیران،فقط شعار داده و از حقیقت چیز بر قلم نیاورده است! پس کجا باید به حقیقت این جشنواره رسید؟

در سایت این جشنواره درباره اهداف و نام آن آمده است: مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی سازمان امور سینمایی، جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران «سینما حقیقت» را آذرماه هر سال و با شعار «حقیقت بهترین راهنماست» که از فرمایشات حضرت علی(ع) است، در شهر تهران برگزار می‌کند.

بازنمايی تاریخ و فرهنگ جامعه‌ ايرانی- اسلامی، صيانت از هويت ملی مبتنی بر انگاره‌های دينی و ايرانی، تقويت سينمای مستند خلاق ايران و...

اگر از نظر شما «حقیقت بهترین راهنماست» چرا حقیقت را بیان نمی کنید؟ چرا نمی گویید صرف این هزینه های سنگین که کمر بیت المال مردم را شکسته و می شکند، خرج چه شده و چه دستاوردی را به همراه داشته؟!

آیا یک صدم اهدافی که در سایت جشنواره عنوان شده، به دست آمده است؟اگر آمده بود، اکنون سینمای مستند ایران شاه نشین سینمای منطقه و جهان نبود؟!

سینمای مستند، پس از گذشت ۱۵ دوره و آغاز دوره شانزدهمین جشنواره «سینما حقیقت» حتی نتوانسته سالن ویژه ای برای نمایش این گونه فیلم ها داشته باشد،چه رسد به آنکه بتواند بر چرخه اقتصادی سینما تاثیر گذار باشد!

شش دهه گذشته است، اما هنوز مستندسازان دهه چهل ایران مسند نشین این گونه مهم از سینما هستند و تا امروز فیلمسازی نتوانسته حتی به گرد پای آنان برسد! جشنواره «سینما حقیقت» با بلع این بودجه های سنگین و رنگین در طی این سال ها چکار کرده که نتوانسته در قیاس با آن بزرگان، حتی یک نیمچه فیلمساز تحویل جامعه دهد؟

ارگان ها و نهادهای دولتی، چون حساب و کتاب به کسی یا جایی پس نمی دهند به بهانه ساخت آثار سینمایی یا فیلم مستند، هم دفاتر و سازمان های عریض و طویل راه انداخته اند و هم بیت المال مردم را به هدر داده اند.خرج این هزینه ها نباید دستاوردی مالی و معنوی به دنبال داشته باشد؟! کجاست این دستاوردها که به چشم نمی آید؟!

چرا دبیران جشنواره های دولتی، از فیلم کوتاه گرفته تا جشنواره فیلم فجر و «سینما حقیقت» تاکنون به کسی حساب پس نداده اند؟ چرا کسی و جایی عملکردشان را بررسی نکرده و نمی کند؟ آیا واقعا با سینما و مسائل آن ناآشنا هستند یا چشم روی هم گذاشته و خود را به خواب زده اند؟! هر کدام از این دو مورد درست باشد مصیبت عظماست، همین مصیبت است که سینمای ایران را خاک نشین کرده، چرا مدیرانی که کارنابلد هستند و عرق و عشقی به سینما ندارند، مسند نشین می کنید؟چرا بیت المال مردم را به تاراج می دهید، بدون اینکه حتی یک دستاورد مادی و معنوی به دست آورید؟!

قرار نیست هر جشنواره‌ای که با بودجه دولتی راه اندازی می کنند به حیاط خلوت مدیران و دبیران و آشنایان آنان تبدیل شده یا فقط به چشم یک بیلان کاری به آن نگریست و گزارش آن به بالادستی ها تحویل شود! فاجعه اینکه مدیران بالادستی حتی به خودشان زحمت نمی دهند گزارش این بیلان را بخوانند، چه رسد به اینکه بررسی و موشکافی کنند؟!

کدام مدیر سینمایی که بر سر کار آمده و سپس رفته، به عملکردش رسیدگی شده و حساب و کتاب از او خواسته اند؟ هیچ! زیرا اگر چنین کرده بودند، مدیران بعدی از ترس مواخذه ماست های خود را کیسه می کردند!

جشنواره «سینماحقیقت» بعد از برگزاری ۱۵ دوره باید کاری می کرد که علاقه مندان برای دیدن فیلم ها از اقصی نقاط کشور به سالن های نمایش هجوم بیاورند،نه اینکه با صرف بودجه هنگفت ۱۴۰ فیلمساز شهرستانی را به پایتخت بیاورد! اجرای چنین طرحی نشانه شکست است نه موفقیت. هرکس این طرح را داده از سر استیصال و ناتوانی بوده، نه قدرت!

فاجعه و مصیبت است که بگوییم اکثر قریب به اتفاق دانشجویان و هنرجویان رشته سینما، اصلا نمی دانند جشنواره «سینماحقیقت» وجود دارد! مدیران و دبیران این جشنواره از گذشته تا به امروز، حتی نتوانسته اند پای چند دانشجو را به این رویداد باز کنند. آن دانشجویان معدودی که می آیند، علاقه مند به سینما هستند و همیشه و همه جا آن را پیگیری می کنند که هیچ ربطی به عملکرد دبیران جشنواره نداشته و ندارد. اگرحرف ما را باور ندارید، به دانشگاه های مختلف بروید و خودتان بپرسید! /سیدرضا اورنگ