عباس جمشیدی در یادداشتی به تحسین از «موقعیت مهدی» پرداخت.

موقعیت مهدی به تنهایی انسان‌های فراموش شده ای می پردازد که جنگ برای آنها رقم زده
.
بعد از ایستاده در غبار که فیلم تمام عیاری بود، موقعیت مهدی دومین فیلمی بود که در ژانر سینمای جنگ حالم را دگرگون کرد.
موقعیت مهدی
هادی حجازی فر
یک فیلم پر از صحنه های ناب که هادی حجازی فر قصه مهدی باکری را بدون پیچیدگی و ساده برای مخاطب بیان میکند، قصه قهرمانی ساده که به تمام پیچیدگی های زندگی ساده نگاه میکند.
هادی حجازی فر هوشمندانه از این سادگی استفاده کرده از نقطه شروع که با قابهای فوق العاده مردی را نشان میدهد که می‌توان به راحتی با او همراه شد از خواستگاری گرفته تا حتی نوع نگاه او به جنگی که در حال رخ دادن است
.
موقعیت مهدی نه تنها فقط به موقعیتی که مهدی باکری در آن گرفتار شده می پردازد بلکه به تنهایی انسان‌های فراموش شده ای می پردازد که جنگ برای آنها رقم زده، هم در خانواده خود و هم در چشم هم رزمان خود به وضوح تنهایی آدمها را نظاره میکنیم از قاب کودک خردسالی که تنها در جای خود خوابید به ما زل میزند تا انسان‌هایی که پشت خاک ریز با ترس و بهت زده به افق خیره شده اند و منتظر مانده اند، گویی در جهنمی ناخواسته گیر افتاده باشند.
.
در جای جای فیلم حجازی فر با فکر به این مسئله اشاره میکند قهرمانی ساده، تنها، عاشقِ خاک، خانواده،همسر...
.
که حالا دچار پیچیدگی ذهنی شده است و چند راهی که نمی‌داند کدام را انتخاب کند حجازی فر آنقدر متکی به غریبی و تنهایی کارکترهایش در فیلم هست که با نوع قاب بندی حتی پیکرهای بی جان را هم تنها و بی کس نشان میدهد هادی حجازی فر به واسطه تجربیات زیاد خود در اجراهای متعدد تئاتر به خوبی میداند مخاطب را چطور روی صندلی میخکوب کند و حالا این تجربه را این بار در قالب قابهای سینمایی به رخ میکشد و همانند اپیزود دوم فیلم که کارکترها را مسخ شده در پشت خاکریز نشان میدهد تماشاگر را هم مسخ خود و قصه اش میکند فیلم بدون کلیشه هایی که در انواع فیلمهای جنگی با احساسات مخاطب بازی کند روند رو به جلو دارد و احساسات مخاطب را با کمترین صحنه های خشن و فقط با فضاسازی‌های منحصر به فرد به سادگی درگیر می کند و طوری که آنچنان به دل مخاطب می نشیند که دوست ندارد تا پایان تیتراژ اخر فیلم از روی صندلی خود برخیزد.
.
شاید تا به الان اسم شهید مهدی باکری را از اتوبانی که به نامش زده اند فقط می‌شناختیم و شاید ذهنمان پر بود از قضاوت‌های نادرست...