در سینمای جهان یک تعریف واحد از ستاره وجود دارد که بخش مهمی از آن به گیشه فیلم های یک بازیگر و بخش دیگر آن به رفتارهای اجتماعی اش بازمی گردد. در سینمای آمریکا که نبض اقتصاد سینمای دنیا را در دست دارد، ستاره ها علاوه بر ایفای نقش و حضور در برنامه های تبلیغاتی، هیچگاه نسبت به جامعه و مردمی که آنها را به موقعیت فعلی شان رسانده اند، بی تفاوت نبوده و نقش اجتماعی خود را به درستی ایفا می کنند. در سینمای ایران به ندرت با ستاره هایی از این دست برخورد می کنیم.
به ویژه در سال های اخیر که شبکه های اجتماعی همچون اینستاگرام به کمک بازیگران آمده و نقشی کلیدی در مشهورتر شدنشان داشته است. ستاره هایی که گهگاه کورسویی زده و زود هم فراموش می شوند. حال آنها را با ستاره هایی همچون:نیکی کریمی و هدیه تهرانی مقایسه کنید که سه دهه از حضورشان در سینمای ایران گذشته و همچنان وجوه ستاره گونه خود را حفظ کرده اند. برای مثال می توان به حضور هدیه تهرانی در فعالیت های عام المنفعه اجتماعی اشاره کرد. همین طور کریمی که توانسته خود را در جشنواره های جهانی به عنوان یک بازیگر و فیلمساز صاحب تفکر جا بیندازد. در بین بازیگران مرد سینمای ایران هم پرویز پرستویی با وجود افراط در پست و استوری گذاشتن، وظیفه اجتماعی خود را هیچگاه فراموش نکرده است.
در نقطه مقابل با بازیگرانی مواجه هستیم که با بازی در چند فیلم و سریال خود را ستاره به حساب آورده و از پوشش گرفته تا رفتارهای بیرونی، سلسله ناهنجاری هایی را رقم می زنند. برای مثال هم می توان به مراسم فرش قرمز فیلم های ایرانی که این روزها با اسم بی مسمای اکران مردمی آن هم در روزهای کرونایی برگزار می شود، اشاره کرد. بازیگرانی که اغلب ژست گرفتن جلوی دوربین را بلد نبوده و حتی نمی دانند هنگام ایستادن روبروی عکاسان با دست های خود چه کنند! آخرین نمونه در این باب مربوط به حضور (مینا وحید) روی استیج کنسرت گروه ماکان بند با حالی نامتعادل است! کاری که در هیچ جای دنیا معمول نبوده و اینکه بازیگری وسط اجرای یک خواننده روی استیج آمده و میکروفن در دست چند کلمه ای هم حرف بزند، بی سابقه بوده است! به نظر می رسد که بازیگران جوان با نگاه به رفتارهای بیرونی ستاره های داخلی و خارجی می توانند به محبوبیت برسند بدون آن که جنجال به راه بیندازند.
س.محمدپور
به ویژه در سال های اخیر که شبکه های اجتماعی همچون اینستاگرام به کمک بازیگران آمده و نقشی کلیدی در مشهورتر شدنشان داشته است. ستاره هایی که گهگاه کورسویی زده و زود هم فراموش می شوند. حال آنها را با ستاره هایی همچون:نیکی کریمی و هدیه تهرانی مقایسه کنید که سه دهه از حضورشان در سینمای ایران گذشته و همچنان وجوه ستاره گونه خود را حفظ کرده اند. برای مثال می توان به حضور هدیه تهرانی در فعالیت های عام المنفعه اجتماعی اشاره کرد. همین طور کریمی که توانسته خود را در جشنواره های جهانی به عنوان یک بازیگر و فیلمساز صاحب تفکر جا بیندازد. در بین بازیگران مرد سینمای ایران هم پرویز پرستویی با وجود افراط در پست و استوری گذاشتن، وظیفه اجتماعی خود را هیچگاه فراموش نکرده است.
در نقطه مقابل با بازیگرانی مواجه هستیم که با بازی در چند فیلم و سریال خود را ستاره به حساب آورده و از پوشش گرفته تا رفتارهای بیرونی، سلسله ناهنجاری هایی را رقم می زنند. برای مثال هم می توان به مراسم فرش قرمز فیلم های ایرانی که این روزها با اسم بی مسمای اکران مردمی آن هم در روزهای کرونایی برگزار می شود، اشاره کرد. بازیگرانی که اغلب ژست گرفتن جلوی دوربین را بلد نبوده و حتی نمی دانند هنگام ایستادن روبروی عکاسان با دست های خود چه کنند! آخرین نمونه در این باب مربوط به حضور (مینا وحید) روی استیج کنسرت گروه ماکان بند با حالی نامتعادل است! کاری که در هیچ جای دنیا معمول نبوده و اینکه بازیگری وسط اجرای یک خواننده روی استیج آمده و میکروفن در دست چند کلمه ای هم حرف بزند، بی سابقه بوده است! به نظر می رسد که بازیگران جوان با نگاه به رفتارهای بیرونی ستاره های داخلی و خارجی می توانند به محبوبیت برسند بدون آن که جنجال به راه بیندازند.
س.محمدپور