اگر چاره ای ندیدم جز آنکه بحث ستمی را که بر فیلمی مظلوم همچون 91 می رود، به حیطه عمومی بکشانم، از یک سو، بابت مقابله با سیاست تهدید و ارعاب سازمان سینمایی بود و از سوی دیگر، بابت یادآوری رفتارهای
فرافکنانه و بدعهدی ایشان که هر بار، با دستاویز هراس پراکنی از کسانی که در پی آن دولت بر کرسی های سیاست گذاری، نظارت و ارزشیابی تکیه خواهند زد، معضالتی بی پایان برای فیلمسازانی مستقل مثل من به وجود
آورده اند. اگر نه، همه می دانند و مدارکی متقن و مستدل دارند که بنده به حکم وظیفه ای که برای تمهید راههای جدید برای تولید آثار مستقل و کم هزینه و جریان سازی در این زمینه بر خود مفروض داشته ام، فارغ از
موافقت ویا مخالفت های شخصی، همواره تمام راه را در چارچوب های معین قانونی پیموده ام. به همین دلیل،برای فیلم 91 هم از همان سازمان، پروانه ساخت به تاریخ :19/8/9911 با شماره :60001004 اخذ کرده ام، برای
استفاده از فیلم های آرشیوی با حضور زنان )که در تولیدات برخی از مراکز خاص، بحثی عادی و پیش پا افتاده تلقی می شود( از همان سازمان استعالم گرفته ام و برای پروانه نمایش غیر مشروط خارج از کشور و مشروط داخل کشور با همان سازمان به تفاهم رسیده ام، چون از بخت بد، همان سازمان در مواردی گه گفته ام مسئولیت قانونی به عهده داشته است.
اما پاسخ آن سازمان، پس از ماه ها طفره روی از صدور پروانه بر اساس توافقات به عمل آمده، این بوده است که به دلیل امضاء بیانیه در حمایت از برخی هموطنان مظلوم و محروممان در این کشور، بحث شکل دیگری به خود
گرفته است و برای نمایش فیلمی 80 دقیقه ای چاره ای جز حذف 60 دقیقه وجود ندارد .

و وا حیرتا و وا اسفا که در زمانی بابت پیگیری مطالبات به حق مردم سرزمینمان مورد مواخذه قرار می گیریم که کلیه مسئوالن مملکتی نیز بر ضرورت رسیدگی به این مطالبات تاکید ورزیده اند...
منیژه حکمت