فیلم «درخت گردو» در سی و هشتمین جشنواره ملی فیلم فجر رونمایی شد و مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت، این فیلم یکی از شانس‌های گیشه به حساب می‌‌آمد، اما شیوع کرونا باعث شد سال ۹۹ اکران نشود و اکنون پس از گذشت یک سال و نیم روی پرده سینما برود.
«درخت گردو» واقعه تلخ بمباران شیمیایی سردشت را به تصویر می‌کشد و برشی از زندگی واقعی فردی به نام «قادر مولان‌پور» را در سال ۱۳۶۶ را روایت می‌کند. این شخصیت در بمباران شیمیایی خانواده خود را از دست می‌دهد و یکی از قربانیان این فاجعه است.
محمدحسین مهدویان در این فیلم مانند آثار قبلی‌اش، روایتی مستندگونه از واقعه غم‌انگیز بمباران شیمیایی سردشت دارد و با فضاسازی خوب و باورپذیر، این جنایت را به تصویر می‌کشد. مهدویان موفق می‌شود مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد و احساسات او را بر‌انگیزد، در نتیجه تماشاگر کاملا از ابتدا تا انتها با فیلم همراه می‌شود.
یکی از نقاط قوت «درخت گردو» گریم خوب بازیگران است. گریم پیمان معادی و هیبت او کاملا یادآور چهره یک مرد کُرد است و مهران مدیری با چهره جدیدی در فیلم دیده می‌شود.
درباره پیمان معادی، بازی درخشان او نیز به باورپذیری شخصیت اش کمک کرده است. اولین چالش معادی برای ایفای این نقش سخت، ادای لهجه کردی بوده که بسیار خوب از این چالش عبور کرده، او که در فیلم بیشتر به زبان فارسی و با لهجه کردی صحبت می‌کند، به اندازه‌ای روی لهجه‌اش تسلط دارد که مخاطب فراموش می‌کند واقعا کُرد نیست.
معادی با بازی فوق‌العاده‌اش بی‌قراری و تلاش «قادر» برای نجات فرزندانش را به خوبی به نمایش می‌گذارد و به تاثیرگذاری فیلم کمک زیادی می‌کند. او با بازی مسلط خود، فروپاشی تدریجی یک پدر پس از اتفاقاتی که برای خانواده‌اش رخ می‌دهد را نشان می‌دهد.
.
برخلاف او، مهران مدیری در نقش پزشک قصه حضور چشمگیری در فیلم ندارد. او نتوانسته لکنت زبان این شخصیت را به درستی نشان بدهد و بازی تصنعی‌اش انتظارات را برآورده نمی‌کند. مینا ساداتی نیز علاوه بر بازیگر به عنوان راوی در این فیلم حضور دارد و نریشن فیلم با صدای او ضبط شده است، هرچند این نریشن کمک زیادی به روایت فیلم نمی‌کند.
.
منبع: روزنامه خراسان
مائده کاشیان
دریافت صفحه با کد QR